سازمان نظام مهندسی ساختمان با همکاری جمعیت هلال احمر استان برگزار کرد؛
در این مراسم که با حضور مهندس فرخ زاد، رییس سازمان نظام مهندسی ساختمان، آقای هاشمی، معاون امداد و نجات هلال احمر،اعضای سازمان نظام مهندسی ساختمان استان و اعضای سازمان جمعیت هلال احمر در سالن اجتماعات حمداله مستوفی مورخ۹۱/۱۰/۵ برگزار شد، مهندس فرخزاد ضمن گرامیداشت یاد و خاطره در گذشتگان بم به موضوع رعایت هرچه بیشتر مقررات ملی ساختمان اشاره داشت.
همچنین مهندس آصفی، معاون آموزشی دانشگاه علمی و کاربردی هلال احمر به ارایه پژوهشی در خصوص بناهای شهر بم قبل و بعد از زلزله پرداخت.
اکنون مانده ها مانده اند و رفته ها زیر سنگ های مرمر آرمیده اند؛
در اهمیت و لزوم به کارگیری قانون نظام مهندسی ساختمان می توانیم یادی کنیم از زلزله بم درسال ۱۳۸۲ که جان ۴۰ هزار نفر از هموطنانمان را بر بالین مرگ نشاند. حادثه ای تلخ و دردناک که حزنی عمیق را بر پیکر جامعه مهندسین نشاند، بلایی بس ناگوار که هر از چند گاهی زندگی هم میهنانمان را به خاک می کشد و ما متاسفانه آنقدر غرق در سازگاری زندگی مردمانمان با این فاجعه شده ایم که دیگر از هیچ مقام مسوولی علت را مطالبه نمی کنیم.
از سال ۱۳۴۰ تاکنون زمین لرزه های مختلف و در مواقعی ویران کننده مناطق مختلف کشور را -به عنوان یکی از لرزه خیزترین مناطق جهان که بر روی کمربند جهانی زلزله نیز قرار دارد -با خسارات و تلفات سنگینی رو به رو کرده است .
سپتامبر سال ۱۹۶۲ – شهر بویین زهرا – زلزله‌ای با قدرت ۷.۱ ریشتر بیش از ۱۱ هزار قربانی داشت.
سپتامبر ۱۹۷۹ – شهر طبس – زلزله‌ای با قدرت ۷.۸ ریشتر ۱۵ هزار قربانی گرفت.
جولای سال ۱۹۸۱ – جنوب ایران(کرمان)- زلزله‌ای با قدرت ۷.۳ ریشتر ۱۵ هزار نفر کشته داشت.
۲۰ ژوئن ۱۹۹۰-زلزله‌ای با قدرت ۷.۴ ریشتر در منجیل و رودبار همزمان با برگزاری رقابت های جام جهانی ۱۹۹۰، ۴۰ تا ۵۰ هزار قربانی گرفت.
و دسامبر سال ۲۰۰۳ زلزله‌ای هولناک در شهر بم با قدرت ۶.۶ ریشتر دست کم ۴۰ هزار قربانی گرفت.
اکنون مانده ها مانده اند و رفته ها زیر سنگ های مرمر آرمیده اند.
و ما فراموش کرده ایم که شهرهایمان با خانه های کلنگی و زود تخریب، قد نکشیده، دست به گریبان زمین لرزه ها خاک گون می شوند و لایق این نیستند که عظمت و شکوه تاریخ تمدن ایرانیمان را به تصویر بکشند.
زلزله بم بیش از پیش این واقعیت را به رخمان کشید و ضرورت امر مقاوم سازی واحدهای مسکونی روستایی و ساخت سازهای استاندارد و مطابق با قوانین را یادآور شد.
چرا که مقاوم سازی ساختمان ها و تقویت سازه های ساختمانی در امور شهرسازی و احداث بنا در شهرها و روستاها و استفاده مناسب از تحقیقات در حوزه زمین شناسی و اقلیمی از جمله مولفه های بسیار مهمی است که در کاهش خسارت و تلفات زمین لرزه هایی از این دست می تواند نقشی بس تاثیرگذار داشته باشد و چنانچه هزینه های گزاف امداد رسانی و جبران خسارت های مادی و معنوی حوادث طبیعی همچون سیل و زلزله در مسیر مقاوم سازی بناها و ایجاد تغییرات بنیادی در حوزه شهرسازی و تمهیداتی لازم برای پیشگیری از حوادث غیر مترقبه قرار گیرد، عاقبتی به مراتب بهتر نسبت به گذشته حاصل خواهد شد.
و اما زلزله آذربایجان نیز
و صد افسوس که هراز چندی با واقعه ای دلخراش توجهمان به مقاوم سازی جلب می شود ولی دوباره فقط فراموشی…
ارزیابی ها نشان می دهد؛ به لحاظ قوانین و مقررات تا حدودی غنی هستیم و حتی جزو نخستین کشورهای زلزله خیر جهان بوده ایم که از حدود سال ۱۹۶۰ در این مورد دارای آیین نامه می باشیم؛ قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان مصوب سال ۱۳۷۴ و آیین نامه اجرایی آن، مجموعه مباحث مقررات ملی ساختمان، آیین نامه طرح ساختمان ها در برابر زلزله، استاندارد ۲۸۰۰، طرح های جامع و تفصیلی و … به رغم کاستی هایی که ممکن است در هر یک از آنها وجود داشته باشد، الویت اصلی را نه به بازنگری قوانین که به تمرکز بر اجرای آنها معطوف می دارد که اصلی ترین سند در این مورد نیز قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان مصوب سال ۱۳۷۴ و آیین نامه اجرایی آن و سازمان نظام مهندسی ساختمان به عنوان محور و متولی مقررات ملی ساختمان می باشد.
حوادث طبیعی به ما یادآوری می کند که باید همواره اهتمام ویژه ای در راستای بالا بردن فرهنگ مقاوم سازی ساختمان در میان مردم، حمایت از مردم بخصوص قشر مستضف جامعه در جهت مقام سازی ساختمان، تربیت نیروهای متخصص و کادر فنی قوی در رشته های مختلف ساختمان سازی مانند جوشکار و… داشت، چرا که چنانچه متولیان و متخصصان و مهندسین جامعه نتوانند استحکام و ایمنی ساخت و سازها را تامین و شکوه و عظمت از دست رفته بناها و جاودانگی شان را به آنها بازگردانند این همه عرض و طول دستگاه های مسوول و رییس و کارکنان و مصالح و نیروهای کار و … چیزی جز اتلاف سرمایه ها نخواهد بود.